هر چند خبر عروج ملکوتی آن روحانی پرهیزگار دلهایی را به درد آورد و جگرهایی را سوزاند اما نباید فراموش کرد که جامه مرگ بر قامت همگان دوخته شده و خواسته و ناخواسته به سراغ همه خواهد رفت. پس خوشا به حال کسانی که روحشان آراسته به معنویات به سوی معبود پر می کشد (و اَنَّ المَوتَ حَقَّ ،و سوالَ مُنکر و نَکیر فی القَبر حقُّ ، والبعَثَ حَقُّ، والنشُّور حَقُّ ، والصَّراطَ حَقَّ ، والَمیزانَ حَقُّ) 

مجتهدزاده را نیازی به وصف ما نیست؛ او به مثابه یار صدیق قضایی خود مرحوم زنده یاد عبدالحمید زارعی همه وجودش انقطاع الی الله بود و در میدان عرفان عملی و مجاهده با نفس، دنیا و جاذبه های دنیایی را به اهلش وا نهاده بود، و این حقیقتی است ماندنی که تنها عالمان راستین از خدای سبحان هراسناکند؛ (اِنّما یَخَشی اللهَ مِن عبادهِ العَلماء) پس درود خدا بر آنها که پاک آفریده شدند، پاک زیستند و با پاکی، جان شیرین را به جان آفرین تسلیم داشتند، در او فانی شدند تا برای همیشه بر تارک هستی باقی بماند. روح بلند مرحوم مجتهد زاده و عبدالحمید با مناجات شعبانیه، نهج البلاغه، صحیفه سجادیه و دیوان اشعار عرفانی امام مانوس بود. آن سالکان طریقت الی الله را باید در مناجات العارفین یافت؛ آنجایی که با ناله و ضجه فریاد می زدند اِلهی ما اَلذَّ خَواطِر اِلا لِهام بِذِکرِکَ علی الُقلوُب.... ای خدا، چقدر لذت بخش است یاد تو در قلب ها که با الهام خطور می کند، و چقدر گوارا است شرب قرب تو ، پس ما را از راندن و دور کردنت پناهمان ده ..... 
شیخ نستوه و عارف هم دل در گرو مناجات الذاکرین داشت و هم وجود خود را در مناجات الخائفین می دید الهی نَفسُ اَعزَزتهُا بِتوُحیدک ، کَیفَ تُذِلُها .... خدای من ! نفسی را که به وسیله توحیدت عزیزش نمودی، چگونه به خواری هجرانت پستش می کنی؟! و دلی که با تو پیمان دوستی بسته، چگونه با حرارت آتشت می سوزانی اش؟! 
آن عارف جلیل القدر سوخته در عشق و معرفت حق بود بلند همت بود و بر بیکرانه ها چشم داشت. نه تنها دل بسته به عرفان شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی بود و دل در گرو عارف نامدار و فقیه فرزانه، عالم عامل و سالک واصل مرحوم میرزا جواد آقای تبریزی داشت بلکه خود نیز صاحب طریقت بود و خلقیاتش متاثر از فرامین الهی و اخلاقی و خلاصه اینکه (تُخَلقوا بِا اَخلاقِ الله) را مصداق عینی بود ؛ و این مهم در منبرها و سخنرانی های جذاب او مشهود و ملموس بود، ارادت قلبی او به ساحت اهل بیت عصمت و طهارت (ع) موجب شده بود که سخنان گهربارش از جان و روح بلندش نشات بگیرد، لذا بر دل ها می نشست. او منبر را به سان مرحوم شیخ کافی از قالب سنتی خارج نمی کرد اما در انتخاب عناوین و موضوع حسن سلیقه داشت. فلذا منابر او همیشه جذاب بود. تعهد دینی، خروش مکتبی، انقلابی ماندن و انقلابی بودن ، ولایت مداری و مهمتر از همه مردم داری او شهره عام و خاصه بوده است. و به تعبیری پناهگاه و ملجاء مردم منطقه. 
ارادت عمیق آن روحانی پارسا به ساحت حضرت امام خمینی (ره) بر هیچ کسی پوشیده نیست. مجتهدزاده سلوک عارفانه امام را در غزلیات ایشان متجلی می دانست، به اشعار امام عشق می ورزید و به زیبایی تمام آن را تفسیر و معنی می کرد او می گفت: امام کمال و وصال را به جای عرفان، در عشق جستجو می کند و آن جمله امام را بر زبان جاری می کرد و می گفت: حلاج حتی نتوانست از خود و انانیت خود رها شود، همیشه این اشعار امام را زمزمه می کرد : 

بر فراز دار فریاد (اَنا لحق) می زنی / مدعی حق طلب اِنیّت و اِنّا چه شد! 
صوفی صافی اگر هستی بکن این خرقه را / دم زدن از خویشتن با بوق و کرنا چه شد؟

مرحوم مجتهد زاده مسلک عرفانی امام را خاص می دانست و مهمترین منبع شناخت امام را شخصیت امام می دانست، همیشه می گفت: باید امام را را جامع الاطراف دید و این شعر امام را با بغض سنگین قرائت می کرد : 

از غم دوست در این مکیده فریاد کشم / دادرسی نیست که در حجر رخش داد کشم 

او اکنون رفت، و چه زیبا رفتنی آن هم در ایام شهادت نور چشم رسول، حضرت فاطمه زهرا (س) ، حنجره بغض آلود و هق هق گریه های آن مرد الهی که می گفت: (ای سیده و مولای ما، یا زهرا، به تو رو آورده ایم و ترا شفیع قرار داده ایم و متوسل شدیم به درگاه خدا بوسیله تو ، و تو را برای برآورده شدن حاجاتمان مقدم داشته ایم، ای آبرومند نزد خدا، نزد خدا شفاعتمان فرما).
به گمان همه او به زیور صالحان آراسته شده بود ، زینت متقین را در گسترش عدل و داد در مسئولیت خطیر قضا حفظ کرد عقیده محور بود نه غریزه محور ، نفس خود را هرگز در پرتگاه حرص و آز قرار نداد و از مداحی و ستایشگری فریفته نشد و از نظر علم و تقوی ایمان در مسند قضا خوش درخشید. 
مرحوم مجتهدزاده فاصله خاک و تا خدایی شدن را خوب می دانست او می گفت اگر انسان بخواهد متاله و ربانی شود باید ولایت اهل بیت علیهم السلام را بپذیرد. 
هنوز صدای هق هق گریه های او، صدای خدا خدا گفتن های او اینکه یاد گناهانت بیفت ، یاد شب اول قبرت ، یاد وحشت و تنهایی فشار قبرت که برای مستمعین بیان می کرد در گوش ها و جان ها طنین انداز است.
از طرف دیگر مجتهدزاده را باید مصداق دعای شریفه مکارم الاخلاق هم دانست او که اصلاح ذات البین می کرد، مصداقی از اَلحِقنی بالِصّالِحین اَلابرار والسّابِقینَ الی المکرمات ، المسارعینَ الی الخیرات و العاملین للباقیاتِ الصالحات. 
بدون تردید خدمات و مجاهدت های مخلصانه آن مرد بزرگ هم در سنگر قضا و هم در عرصه علم و دین خصوصاً تاسیس حوزه علمیه در منطقه شیرگاه که در سایه پربرکت این مرکز علمی که نقش بسزایی در بالندگی و شکوفایی فرهنگ اهل بیت (ع) و اسلام عزیز یاد شده برای همیشه ماندنی و پابرجا است . 
اکنون این روحانی عارف و عاشق دلسوخته در کنار یاران و هم رزمان شهیدش، و همکار و دوست دیرین قضایی خود مرحوم عبدالحمید زارعی ، پس از سالها تلاش و عبودیت و خدمت و دستگیری سالکان کوی حقیقت آرمیده و سرانجام تن خاکی را رها نموده و روح بلندش به ملکوت اعلی پرواز کرده است. یادش گرامی باد .

دکتر هادی ابراهیمی